آموزۀ ابن‌رشدی وحدت عقل (‌نفس عاقله)‌ و انکار جاودانگیِ شخصی

یکی از تعالیم منسوب به ابن‌رشد که در قرن سیزدهم میلادی حملات تند مقامات کلیسا را متوجه ابن‌رشدیان لاتینی ساخت، آموزۀ فلسفی وحدت عقل (نفس عاقله) در همۀ آدمیان است که لازمۀ آن را انکار جاودانگی فردی دانسته‌اند. ابن‌رشدیان خود این ملازمه را پذیرفته و گاه برای دفاع هم‌زمان از آن آموزۀ فلسفی و این اعتقاد دینی به نظریۀ حقیقت دوگانه (امکان حق بودن دو گزارۀ متناقض در دو ساحت مختلف) پناه برده‌اند. خاستگاه اصلی این آموزه، دیدگاه ارسطو دربارۀ عقل فعال و منفعل است. بر اساس تفسیر ابن‌رشد از سخنان ارسطو، عقل فعال - در کنار عقل منفعل - عقلی از عقول انسانی است که هنگام مرگ، از بدن انسان جدا می‌شود و حیات جاویدان خود را پی می‌گیرد. حال با توجه به این نکته که هر یک از آدمیان عقل فعال مخصوص خود ندارد (و عقل منفعل هر شخص نیز همراه بدن از میان می‌رود) به حقیقت این مسئله پی می‌بریم که چرا لازمۀ آموزۀ وحدت عقل را انکار معاد و جاودانگی فردی دانسته‌اند.